نگاهی به نمایشگاه نقاشی احمد کارگران/ نویسنده هما جمشیدی

چندی پیش برای دیدن از نمایشگاه نقاشی های احمد کارگران با نام "سوز" به نگارخانه فرهنگسرای طوبا رفتم،نظم خاصی در آن فضا دیده می شد و آثار با قطع کوچک از دیوار آویزان شده بودند،بیوگرافی جامع و خوبی به صورت تصویری از آثار گذشته کارگران به چشم می خورد.بازدید از نمایشگاه بسیار خوب بود و مخاطب ها با حوصله روبروی تابلوها ایستاده بودند.نگاه کوتاهی دارم به آثار احمد کارگران که در زیر می توانید مطالعه کنید.

پارچه های گلی بندری و گاهی گل های ایرانی و نقش های اسلیمی، شده بودند بوم نقاشی احمد کارگران،بومی که قبل از آن چادر مادر بزرگ های ما بوده است و حالا همان گل ها و رنگ ها شده است لباس و مانتوی دختران امروز.

ما همیشه پارچه را در کلاژ یا تصویر سازی های کودکان دیده ایم اما استفاده به جا و خلاقانه کارگران از پارچه به عنوان بوم نقاشی تاثیر گذار و جذاب است و البته برای علاقمندان به بازیافت هم خوشایند.

رنگهای بگراند فرم را طوری تشکیل داده بودند که پارچه در درون فرم نقاشی ها قرار گرفته بود،تاش های بسیار قوی و رنگ ها هارمونی خوبی با هم داشتند،اما ما فرم فضای این نمایشگاه را بارها و بارها در نقاشی های این هنرمند دیده ایم.

سوالی به وجود می آید.چرا تکرار؟آیا این تکرار حرف خاصی برای مخاطب دارد؟

آیا پشت این تکرار فرم ها در همه نقاشی  ها چیزی نهفته است؟

اگر از کل آثار در نگارخانه فقط چند اثر در نمایشگاه بود چه اتفاقی می افتاد؟

چرا احمد کارگران هنر محیطی و مفهومی با آثار زیبا و  خلاق  مخاطب را شگفت زده می کند اما نقاشی های او فقط یک خط را دنبال می کند و این فرم ها شکسته نمی شود؟

در گفتگو کوچکی که با چند تا از مخاطب های (غیر هنرمند) در نمایشگاه داشتم ،متوجه شدم که آنها دچار نوعی سردرگمی شده بودند و با کارها ارتباط برقرار نمی کردند.

توضیح:عکس بالا اثری است با نام بکارت اجساد از احمد کارگران،که به درخواست نویسنده مطلب در بالا نوشته قرار گرفته است.