من فکر میکنم غم مثل نون و شادی فقط خمیر نون،اگر شروع زندگی( الف) و پایان آن( ب) فرض شود، در این مسیر کوتاه خداوند غم های آمادهای برای خوردن گذاشته است مثل مرگ نزدیکان اما شادی را به صورت یک نون کامل نگذاشته بلکه خمیرش را در اختیار انسان قرار داده که خودش نون را بپزد.و فراموشی را به عنوان دسر در اختیار گذاشته که از یاد ببری نون و خمیر را.
فراموشی را می خواهم
همین و بس.
سلام
نان وپنیرتان به راه باد
همیشه نان نماد نعمت خدا بوده
این روزها شکرگزار نعمت فراموشی هم باید بود
سلام بهروز جان دوست عزیز
اولین بار بود که سر زدم ببخشید
لینکت اضافه شد
شهرام دمت گرم.ممنون.خوش باشی
خاتره خودت کلانتر جانشت بر سرت بشکند هوار شود مسه زندان زانوارزان است